Het ziekenhuis
Blijf op de hoogte en volg Esther
19 September 2012 | Tanzania, Same
Tijd voor een update! Vorige week echt in het ziekenhuis begonnen. Wel erg wennen, want op sommige afdelingen is er maar twee keer in de week een dokter die de ronde doet. De arts met wie ik vorige week meeliep zet tijdens de visite gewoon haar telefoon met r&b muziek keihard aan en maakt af en toe wat dansmoves van de ene naar de andere patiënt. Af en toe liggen er twee patiënten in een bed en vorige week wilde de arts graag een patiënt met diabetes ontslaan, maar die kon haar medicatie thuis niet betalen. Toen hebben alle verpleegkundigen geld ingelegd, terwijl de patiënt hartstikke therapieontrouw was. Natuurlijk verwachten ze dat ik als blanke (werd door de dokter letterlijk mzungu genoemd, waardoor iedereen ging lachen, totdat de hoofdverpleegkundige mijn gezicht zag en haar even corrigeerde dat ik toch echt Esther heette) op z’n minst het vijfvoudige van de verpleegkundigen ging inleggen. Marieke had die dag het geld bij zich, dus uiteindelijk heb ik geen geld hoeven geven.
Op de dagen dat er geen dokter is, praat ik met patiënten (ze denken gelijk dat je vloeiend Swahili spreekt als je ze een paar vragen stelt) of ga ik naar de OK. Ze opereren hier op twee vaste dagen, alleen spoed dingen kunnen op andere dagen. Op de OK gaat het er heel anders aan toe dan in Nederland. De deuren staan gewoon open en af en toe voel je een windvlaag van buiten. Toen er deze week een blinde darm werd verwijderd en op een tafeltje werd gelegd, zaten er gelijk een paar muggen op. Daarom geven ze alle patiënten postoperatief ook antibiotica. Over het algemeen valt het juist mee met de hygiëne, zo dragen ze bijvoorbeeld wel dubbele handschoenen tijdens de OK. Ik heb nu twee keer geassisteerd, één keer bij een sectio en een keer bij een liesbreuk bij een kind. De sectio ging nog 10x zo snel als in Nederland! Gelukkig maakten moeder en kind het goed.
Helaas loopt het niet altijd goed af.. Vrijdag was er een sectio en nadat de anesthesist de narcose had toegediend, stopt de patiënt met ademen. Iedereen bleef bizar relaxt en toen de medicatie op was en ergens anders vandaan gehaald moest worden, slofte de anesthesie assistent er heen en kwam terug met de mededeling dat het nergens meer beschikbaar was. Gelukkig vonden we alsnog iets in de OK. Op een gegeven moment bleek dat het hart ook niet meer goed werkte. Dit allemaal ging in het swahili, dus voor Marieke en mij lastig te volgen. De arts die Engels kon had de OK ondertussen al gewoon verlaten. Op een gegeven moment vroegen we of er niet echt gereanimeerd moest worden als ze geen output meer had (een verpleegkundige reanimeerde af en toe met drie compressies links op de borstkas). Dat vonden ze allemaal wel prima, dus we hebben nog even gereanimeerd, maar helaas mocht het niet baten en zijn zowel de moeder als de baby overleden. Moeilijk om te zien, zeker omdat het een electieve sectio was bij een vrouw net zo oud als ons.
Afgelopen weekend hebben we lekker rustig aan gedaan in Same. We zijn naar een hotel in de buurt geweest om te eten (en aapjes te kijken;) die zaten in de boom boven onze tafel) en we zijn naar een bar geweest die door een Duitse jongen hier is geopend. Zondag zijn we naar de Lutherse kerk gegaan, het begon al om half 8 dus dat was vroeg opstaan! Het leek eigenlijk vrij veel op een Nederlandse kerkdienst, behalve dat het koor ging dansen.
Bedankt voor alle leuke reacties op het vorige verhaaltje!
Mijn Tanzaniaanse nummer is +788 255 273 622 (het hangt wel af van de provider in NL of ik de smsjes krijg en terug kan sturen ;))
Op een van de foto's staan de aapjes die op het terrein van het ziekenhuis rondlopen!
Esther
Op de dagen dat er geen dokter is, praat ik met patiënten (ze denken gelijk dat je vloeiend Swahili spreekt als je ze een paar vragen stelt) of ga ik naar de OK. Ze opereren hier op twee vaste dagen, alleen spoed dingen kunnen op andere dagen. Op de OK gaat het er heel anders aan toe dan in Nederland. De deuren staan gewoon open en af en toe voel je een windvlaag van buiten. Toen er deze week een blinde darm werd verwijderd en op een tafeltje werd gelegd, zaten er gelijk een paar muggen op. Daarom geven ze alle patiënten postoperatief ook antibiotica. Over het algemeen valt het juist mee met de hygiëne, zo dragen ze bijvoorbeeld wel dubbele handschoenen tijdens de OK. Ik heb nu twee keer geassisteerd, één keer bij een sectio en een keer bij een liesbreuk bij een kind. De sectio ging nog 10x zo snel als in Nederland! Gelukkig maakten moeder en kind het goed.
Helaas loopt het niet altijd goed af.. Vrijdag was er een sectio en nadat de anesthesist de narcose had toegediend, stopt de patiënt met ademen. Iedereen bleef bizar relaxt en toen de medicatie op was en ergens anders vandaan gehaald moest worden, slofte de anesthesie assistent er heen en kwam terug met de mededeling dat het nergens meer beschikbaar was. Gelukkig vonden we alsnog iets in de OK. Op een gegeven moment bleek dat het hart ook niet meer goed werkte. Dit allemaal ging in het swahili, dus voor Marieke en mij lastig te volgen. De arts die Engels kon had de OK ondertussen al gewoon verlaten. Op een gegeven moment vroegen we of er niet echt gereanimeerd moest worden als ze geen output meer had (een verpleegkundige reanimeerde af en toe met drie compressies links op de borstkas). Dat vonden ze allemaal wel prima, dus we hebben nog even gereanimeerd, maar helaas mocht het niet baten en zijn zowel de moeder als de baby overleden. Moeilijk om te zien, zeker omdat het een electieve sectio was bij een vrouw net zo oud als ons.
Afgelopen weekend hebben we lekker rustig aan gedaan in Same. We zijn naar een hotel in de buurt geweest om te eten (en aapjes te kijken;) die zaten in de boom boven onze tafel) en we zijn naar een bar geweest die door een Duitse jongen hier is geopend. Zondag zijn we naar de Lutherse kerk gegaan, het begon al om half 8 dus dat was vroeg opstaan! Het leek eigenlijk vrij veel op een Nederlandse kerkdienst, behalve dat het koor ging dansen.
Bedankt voor alle leuke reacties op het vorige verhaaltje!
Mijn Tanzaniaanse nummer is +788 255 273 622 (het hangt wel af van de provider in NL of ik de smsjes krijg en terug kan sturen ;))
Op een van de foto's staan de aapjes die op het terrein van het ziekenhuis rondlopen!
Esther
-
19 September 2012 - 13:34
Astrid:
Hee es! Leuk om weer een verhaal van je te lezen:-) Hopelijk ben je snel daktari esther en niet meer mzungu;-) Fijn dat er in de buurt van Same ook wat dingen te doen zijn. Succes daar verder! -
19 September 2012 - 15:54
Frederika:
Hoi Esther,
Indrukkend verhaal. Best wel heftig wat je allemaal meemaakt en wat een verschil met Nederland.
Leuk dat je ons op deze manier op de hoogte houdt. Heel veel succes verder en tot het volgende bericht.
Liefs,
Frederika -
19 September 2012 - 17:41
Marijke:
Hoi Esther,
Wat een indrukwekkend verhaal dat zal je in ons landje niet gauw meemaken.
Gelukkig zijn er ook nog mooie momenten zolas de prachtige tweeling.
Vindt het super dat je ons zo op de hoogte houd van je ervaringen.
Hé Esther werkse,maar geniet ook van alle mooie momenten die je ongetwijfeld ook mee maakt.
Tot het volgende bericht.
Heel veel groetjes Marijke -
19 September 2012 - 18:40
Yneke :
Hoi Esther
Ik volg je reisverslag met veel plezier.
Het is allemaal best heftig wat je daar allemaal mee maakt.
Hoop nog vele verhalen van jou te lezen.
Liefs Yneke
-
19 September 2012 - 19:34
Famgans:
Hi famke daarginder in de tropen, jeetjemina jij durft wel meid, diepe buiging voor jouw moed!
Ik wens je een hele fijne tijd toe en ik blijf je volgen....dikke tut op dien snut -
19 September 2012 - 21:41
Mario&Agnes:
Hey Esther,
We zijn weer helemaal bij met het lezen van je verslagen, heerlijk om op afstand mee te genieten met je belevenissen. Soms zijn ze leuk, soms triest maar het is voor jouw een geweldige ervaring om dit allemaal te kunnen meemaken.
We blijven je volgen.... Liefs Mario en Agnes -
19 September 2012 - 22:32
Elly:
Ha Es! Vanmiddag in de lunchpauze in de apotheek even dit verhaal gelezen! :) Lijkt me echt bijzonder om mee te maken. Wat een andere wereld! En die aapjes vind ik ook heel leuk ;) Succes verder! -
20 September 2012 - 23:31
Juul:
Jeetje Es,
Dat lijkt me echt bizar. Echt een nare ervaring. Vreemd om te zien dat ze er zo luchtig mee omgaan.
Hoop dat je het een beetje van je af kan zetten.
Hoor van andere vriendinnetjes bij jou in de buurt redelijk dezelfde verhalen! Ramen die openstaan op de OK etc. Echt bizar.
Blijf veel genieten van alles! De tijd vliegt. :)
Hoop gauw weer iets van je te horen!
Dikke kussen uit Holanda.
X -
23 September 2012 - 23:38
Klaas:
Hoi Esther,
Zo, even bijkomen van de cultuurschok onder de bomen van The Elephant Motel. Die sloomheid die in het dagelijkse leven meestal wel relaxed overkomt - iedereen heeft altijd tijd - valt je rauw op het dak als het om mensenlevens gaat. Waarschijnlijk hebben veel medewerkers van het ziekenhuis er allerlei baantjes en handeltjes bij om rond te kunnen komen. De salarissen zijn erg laag, zeker als je schoolgaande kinderen hebt. Ik leef met je mee, plezier en ellende zijn vlak bij elkaar.
Liefs, Klaas
-
24 September 2012 - 09:30
Lisette:
Heey Es!
Heftig zeg om dat te moeten aanschouwen! Probeer je er niet te veel van aan te trekken maar lijkt me heel moeilijk.. Gelukkig dat jullie daar ook genoeg leuke dingen mee maken en doen. Doe ook de groetjes aan Marieke he!
Liefs! -
24 September 2012 - 16:06
Jan En Anneke Fan 't Skoat:
Hoi Esther,
We hebben je indrukwekkende verhaal gelezen.
Wat is dit mooi, om jouw verhaal, hier mee te beleven.
Wij wensen je veel succes en nog veel plezier.
Groeten jan en anneke
-
27 September 2012 - 20:07
Sara Kim:
Hoii es! Tof en heftig om je avonturen te lezen. Maar leuk om een beeld te krijgen wat je allemaal doet! Geniet ervan! x -
10 Oktober 2012 - 16:21
Jelle En Janny:
Hey Esther,
En wij maar feesten met Knypster merke.
Wat hebben we het hier toch goed.
We blijven je verhalen volgen. heel veel succes daar.
Fantastisch toch dat je wat voor deze mensen kunt betekenen.
Geniet ervan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
